ബോംബുകൾ ചോദിക്കുന്നത്

നമ്മുടെ മഹാനഗരങ്ങളെ ബോംബുകൾ കിടിലം കൊള്ളിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് രണ്ട് പതിറ്റാണ്ടോളമായി. മുംബൈയും ദില്ലിയും ബാംഗ്ലൂരും തുടങ്ങി വാണിജ്യ, രാഷ്ട്രീയ പ്രാധാന്യമുള്ള വൻ നഗരങ്ങളിൽ വലുതല്ലാത്ത ഇടവേളകളിൽ ഭീകരാന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ ഇരുട്ടിന്റെ ശക്തികൾ വിജയം തുടർക്കഥയാക്കുകയാണ്. നിരപരാധികളെ ഛിന്നഭിന്നമാക്കി കൊന്നൊടുക്കുന്നതിനപ്പുറം രാജ്യത്തിന്റെ സമാധാനന്തരീക്ഷം തകർക്കുകയും സാമ്പത്തിക, രാഷ്ട്രീയ, സാമൂഹിക ഭദ്രത (അങ്ങിനെയൊന്നുണ്ടോ എന്ന് ചോദിക്കരുത്) തകർക്കുകയുമാണ് ഇവരുടെ ആത്യന്തിക ലക്ഷ്യം.

കാഷ്മീരിൽ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്ന ബോംബ് സംസ്കാരം പിൽക്കാലത്ത് മുംബൈയിലേക്ക് പറിച്ചു നടുകയും അത് രാജ്യത്തിനെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് ധ്രുതഗതിയിൽ വ്യാപിക്കുകയുമായിരുന്നു.
1993ൽ ദാവൂദ് ഇബ്രാഹീം തിരികൊളുത്തിയ മുംബൈ സ്ഫോടനത്തിന് ശേഷം അടുത്ത അഞ്ച് വർഷം കാര്യമായ പ്രശനങ്ങളില്ലാതെ കടന്നു പോയെങ്കിലും പിന്നീടങ്ങോട്ട് ഓരോ വർഷവും ചെറുതും വലുതുമായ സ്ഫോടങ്ങളുടെയും ഭീകരാക്രമണങ്ങളുടെയും പരമ്പര തന്നെയായിരുന്നു. മുംബൈ സ്ഫോടനത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ പല സുരക്ഷാ പരിഷ്കാരങ്ങളും സേനാതലത്തിലും പോലീസിലും അഴിച്ചുപണികളും ഉടച്ചുവാർക്കലുമൊക്കെ നടന്നെങ്കിലും അവയുടെ കാര്യക്ഷമത പരീക്ഷിക്കപ്പെടാനും എല്ലാ ഒരുക്കങ്ങളും അപര്യാപ്തമാണെന്ന് തെളിയിക്കാനും തുടർന്ന് വന്ന സ്ഫോടനങ്ങൾക്ക് കഴിഞ്ഞു. ഓരോ സ്ഫോടങ്ങളും ഒട്ടനവധി ചോദ്യങ്ങളാണുയർത്തുന്നത്.

നാമെന്തുകൊണ്ട് വീഴ്ചകളിൽ നിന്നും പഠിക്കുന്നില്ല? രണ്ട് സ്ഫോടനങ്ങൾക്കിടയിൽ നമ്മുടെ സർക്കാറുകൾ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്? ഒരേ കുഴിയിൽ തന്നെ പല തവണ വീണിട്ടും എന്തുകൊണ്ട് നാം കണ്ണ് തുറക്കുന്നില്ല? എവിടെയാണ് നമുക്ക് പിഴക്കുന്നതും സ്ഫോടനക്കാർക്ക് പിഴക്കാത്തതും? നമ്മുടെ രഹസ്യാന്വേഷണ സംവിധാനങ്ങൾ ഒന്നിനും കൊള്ളാത്തവയോ? കേളികേട്ട നമ്മുടെ സുരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങൾ ആർക്കും എളുപ്പത്തിൽ ഭേദിക്കാൻ മാത്രം ദുർബ്ബലമോ? സർക്കാറുകൾക്കും പ്രതിപക്ഷത്തിനും പൊതുജനസുരക്ഷയുടെയും രാഷ്ട്രസുരക്ഷയുടെയും കാര്യത്തിൽ എന്ത് ഉത്തരവാദിത്തമാണുള്ളത്?  ഭീകരരെ ശിക്ഷിക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ ഇന്ത്യൻ നിയമവ്യവസ്ഥ പരിഹാസ്യമാംവിധം പരാജയപ്പെടുന്നുവോ?

ഓരോ ദുരന്തങ്ങൾക്കും ശേഷം മാറ്റമൊന്നുമില്ലാതെ നടക്കുന്ന, കൃത്യമായ തിരക്കഥയുള്ള ഒരു നാടകമുണ്ട്. പ്രധാനമന്ത്രിയും മറ്റ് മന്ത്രിമാരും ദില്ലിയിൽ ഞെട്ടുന്നു. ആഭ്യന്തര മന്ത്രി പത്രസമ്മേളനം വിളിക്കുന്നു. ഏതെങ്കിലും ഒരു "അൽ" സംഘടനയെ സംശയിക്കുന്നു. കേന്ദ്രവും സംസ്ഥാനവും മരിച്ചവർക്കും (അവർ ഭാഗ്യം ചെയ്തവർ!) പരിക്കേറ്റ് മരിക്കാൻ ഭാഗ്യമില്ലാതെ നരകിച്ചു ജീവിക്കുന്നവർക്കും വിലയിടുന്നു. ചില താടിക്കാർ ഈ-മെയിൽ വഴി ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കുന്നു. കരിയും പുകയും കെട്ടടങ്ങി പുണ്യാഹം തളിച്ച് ശുദ്ധിയാക്കിയ സംഭവസ്ഥലത്ത് വൻസുരക്ഷാസന്നാഹങ്ങളോടെ മഹോന്നത മഹിളാരത്നങ്ങളും പുരുഷകേസരികളും പറന്നിറങ്ങുന്നു. വീണ്ടും നടുങ്ങുന്നു. സൗകര്യപ്പെട്ടാൽ ചില വിധവകളെയും കുട്ടികളെയും തലോടുന്നു. ഫ്ളാഷുകൾ മിന്നുന്നു. കട്ട്. ലൈറ്റ്സ് ഓഫ്. പാക്ക് അപ്പ്.പത്രസമ്മേളനവും ക്രൈസിസ് മാനേജ്മെന്റ് മീറ്റിംഗുകളും കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ സർക്കാർ പഴയ "അടിയന്തിരപ്രാധാന്യമുള്ള" മറ്റു വിഷയങ്ങളിലേക്കും ഭീകരവാദികൾ അടുത്ത സ്ഫോടനപദ്ധതിയിലേക്കും കടക്കുകയായി.ഇതല്ലാതെ മറ്റെന്താണ് നമ്മുടെ ഭാരതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്നത്?

2011 ജൂലൈ മാസമാണ് രാജ്യത്തെ സ്ഫോടനപരമ്പരകളിൽ ഏറ്റവും അവസാനത്തേത് നാമേവരയും ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് മുംബെയിൽ നടന്നത്. ഇതേക്കുറിച്ച് പ്രതികരിച്ച ആഭ്യന്തരമന്ത്രി ഒരമിട്ട് പൊട്ടിച്ചുകൊണ്ട് പൊതുജനങ്ങൾക്ക് മറ്റൊരു ഞെട്ടൽ കൂടി നൽകി. സ്ഫോടനം നടക്കുന്ന വിവരം നാലു കാതും നാല്പത് കണ്ണുമുള്ള ഐ ബിക്ക്മുൻ‍കൂട്ടി ലഭിച്ചില്ലത്രെ! ഇനി മുതൽ ഭീകരവാദികൾ ട്വിറ്ററിലും ഫെയ്സ്ബുക്കിലും സ്റ്റാറ്റസ് അപ്ഡേറ്റ് ചെയ്തിട്ട് മതി കൃത്യം നിർവ്വഹിക്കാൻ. കൽക്കട്ടയിലെ ഒരു ഭീകരനെ സംഭവശേഷം കാണാതായതാണ് ഒരു പ്രത്യേക ഭീകരസംഘടനയെ സംശയിക്കാനുള്ള ഒരു കാരണം. തലേദിവസം വരേ കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നയാളെ പിടിക്കാനോ അയാളുടെ നീക്കങ്ങൾ നിരീക്ഷിക്കാനോ മിനക്കെടാതെ വിലപ്പെട്ട നിരവധി ജീവനുകൾ ബലികൊടുത്തിട്ട് ഇസ്തിരി ചുളിയാതെ പത്രസമ്മേളനം നടത്തുന്നവർ പൊതുജനത്തിന്റെ സാമാന്യബുദ്ധിയെയാണ് കൊഞ്ഞനംകുത്തിക്കളിയാക്കുന്നത്. സ്ഫോടനത്തിനുപയോഗിക്കുന്ന രാസവസ്തുക്കൾ മണപ്പിച്ച് ആളെക്കണ്ടെത്തുന്ന വിദ്യയും ബോംബ് വെച്ചത് സൈക്കിളിലോ കാറിലോ അതല്ല പ്ലാസ്റ്റിക്ബാഗിലോ എന്നു നോക്കി കണ്ണടച്ച് പ്രതികളെപ്പിടിക്കുന്ന വിദ്യയും നമ്മുടെ ഏജൻസികൾ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഓരോ ഭീകരസംഘങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുന്ന ബോംബുകളുടെ ഇനങ്ങളും സ്ഫോടനങ്ങൾനടത്തുന്ന രീതികളും പേറ്റന്റ് ചെയ്ത പോലെയാണ് മിക്കപ്പൊഴും സർക്കാറിന്റെ അവകാശവാദങ്ങൾ കേട്ടാൽ തോന്നുക!

ദുരന്തങ്ങൾ നടന്നു കഴിഞ്ഞിട്ട് എന്തോ ഒരു മഹത്തായ കൃത്യം നിർവ്വഹിച്ചപോലെ സർക്കാറുകൾ നിയമിക്കുന്ന കമ്മീഷനുകൾ മരണപ്പെട്ടവരുടെ കണക്കെടുക്കുന്നതിൽപരം എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്? പല്ലു കൊഴിഞ്ഞ നിയമവിദഗ്ദർക്ക് ലക്ഷങ്ങൾ ചുരത്താനുള്ള ഒരു സംവിധാനം മാത്രമാണ് ഇത്തരം കമ്മീഷനുകൾ. ഇനിയീ രാജ്യത്ത് ഭീകരാക്രമണങ്ങൾ നടക്കാതിരിക്കാനുള്ള എന്ത് ശുപാർശകളാണ് ഏതെങ്കിലും കമ്മീഷനുകൾ മുന്നോട്ട് വെച്ചത്? എന്നെന്നേക്കുമായി ഭീകരാക്രമണങ്ങളെ തടയാൻ വേണ്ടി സർക്കാർ എന്തു നടപടികളാണ് സ്വീകരിച്ചത്? ഇത്തരം ഒരു പ്രതിരോധാത്മക പഠനത്തിനായി ഏതെങ്കിലും കമ്മീഷനുകൾക്ക് രൂപം കൊടുക്കാൻ സർക്കാർ എന്തുകൊണ്ട് തയ്യാറാവുന്നില്ല?

ഭരണം സുഗമമായി മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോവുന്ന വിഷയത്തിൽ കഴിയാവുന്നത്ര തടസ്സങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കലാണ് പ്രതിപക്ഷം എന്ന സംവിധാനത്തിന്റെ പരമപ്രധാനമായ കടമ എന്ന സാമാന്യ തത്ത്വം നമ്മുടെ ഭരണഘടനയുടെ ഭാഗമാണോ എന്നറിയില്ല! കിട്ടുന്ന എല്ലാ അവസരങ്ങളിലും അനവസരങ്ങളിലും സർക്കാറിനെ മറിച്ചിടാൻ ശ്രമിക്കുക, സഭയിൽ കൊണ്ടുവരുന്ന എല്ലാ ബില്ലുകളെയും കണ്ണടച്ചെതിർക്കുക, സർക്കാറിന്റെ എല്ലാ നയങ്ങളും രാജ്യതാത്പര്യത്തിനെതിരാണെന്ന് വിളിച്ചുപറയുക തുടങ്ങി ഒരു യഥാർത്ഥ ശത്രുവിന്റെ എല്ലാ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും പാർട്ടി ഏതായാലും പ്രതിപക്ഷത്തിരുന്നുകൊണ്ട് ചെയ്യാൻ അത്യുത്സാഹം കാണിക്കാറുണ്ട്. ഭരണ-പ്രതിപക്ഷ ഐക്യം സാധ്യമാകുന്നത് സാമാജികരുടെ വേതനവർദ്ധനവിന്റെ കാര്യത്തിൽ മാത്രം. ഇന്ത്യയുടെ നാനാഭാഗങ്ങളിൽ സ്ഫോടനങ്ങൾ തുടർക്കഥയാവുമ്പോൾ പാകിസ്ഥാനെതിരെ രോഷപ്രകടനം നടത്താനും സവർണ്ണവോട്ടുകൾ ഊട്ടിയുറപ്പിക്കാനുമല്ലാതെ നമ്മുടെ ബീ.ജേ.പി പ്രതിപക്ഷം എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്? സർക്കാറിന് ദിശാബോധം നൽകാനും പോരായ്മകൾ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാനും പ്രജാക്ഷേമവും സുരക്ഷയും ഉറപ്പുവരുത്താനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങൾ നിർദ്ദേശിക്കാനും പ്രതിപക്ഷത്തിന് ചുമതലയുണ്ട്. തിയറികൾ പ്രകാരം ജനപക്ഷത്താണെങ്കിലും ഈ വിഷയത്തിൽ ക്രിയാത്മകമായ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങൾ മുന്നോട്ട് വെക്കാൻ ഇടതുപക്ഷത്തെയും ഇതുവരേ കണ്ടിട്ടില്ല.

നമ്മുടെ കോടതികൾ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്? 2008ലെ മുംബൈ ആക്രമണത്തിൽ ജീവനോടെ പിടികിട്ടിയ ഏകപ്രതിയെ മൂന്ന് വർഷത്തോളമായി വിചാരണയുടെ മാത്രം പേരിൽ നമ്മുടെ സർക്കാർ കോടികൾ തുലച്ച് തീറ്റിപ്പോറ്റുന്നു! സ്വന്തം പ്രജകളോടില്ലാത്ത ഈ മനുഷ്യത്വം രാജ്യത്തെ മുൾമുനയിൽ നിർത്തി 164ഓളം നിരപരാധികളെ കൊന്നൊടുക്കിയവരോട് കാണിക്കുന്നതിലെ വിരോധാഭാസത്തെ എന്തു വിളിക്കണം? ഇങ്ങനെ തീറ്റിപ്പോറ്റിയ മൂന്ന് ഭീകരനേതാക്കളെ കാണ്ഡഹാർ വിമാനറാഞ്ചലിൽ വിട്ടുകൊടുക്കേണ്ടി വന്നതും അതേ നേതാക്കൾ തന്നെപിന്നീട് രാജ്യത്തിന്നെതിരെ ആക്രമണങ്ങൾ ആസൂത്രണം ചെയ്ത് നടപ്പിലാക്കിയതും നാം മറക്കാൻ പാടില്ല. ചെയ്തുകൂട്ടിയ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ അവർക്ക് വധശിക്ഷ വിധിക്കാൻ മാത്രം പര്യാപ്തമല്ലെങ്കിൽ ഇനിയൊരിക്കലും ആ തലച്ചോറുകളിൽ നിന്നും നീചകൃത്യങ്ങൾക്കുള്ള വെടിക്കൂട്ടുകൾ പിറക്കാതിരിക്കാൻ മാനസികമായി അവരെ ഷണ്ഡന്മാരാക്കി വിടാനെങ്കിലും നമ്മുടെ അധികാരികൾ മറക്കരുതായിരുന്നു.

നമ്മുടെ നിരത്തുകളിൽ സ്വതന്ത്രമായി നടക്കാൻ നമുക്ക് കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, മനുഷ്യമാംസത്തിന്റെ കരിഞ്ഞ ഗന്ധമില്ലാത്ത വായു നമുക്ക് ലഭ്യമല്ലെങ്കിൽ, ഭീകരതയുടെ ഭീതിതമായ നിഴലുകൾ നമ്മെ സദാ പിന്തുടരുന്നുവെങ്കിൽ, നമ്മുടെ കമ്പോളങ്ങളും തീവണ്ടികളും നഗരങ്ങളും സുരക്ഷിതമല്ലെങ്കിൽ, നമുക്ക് പറഞ്ഞേ മതിയാവൂ- നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്യം പൂർണ്ണമായിട്ടില്ല.